Wysokość zasiłku chorobowego wynosi odpowiednio 80% lub 100% podstawy wymiaru i jest on wypłacany za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy (art. 11 ustawy zasiłkowej), z zachowaniem limitu jego płatności, który po ustaniu zatrudnienia wynosi co do zasady maksymalnie 91 dni (art. 8 ustawy zasiłkowej). Na temat ustalania okresu wypłaty zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia pisaliśmy w UiPP nr 6/2022, str. 31.
Do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia chorobowego przyjmuje się przeciętne miesięczne wynagrodzenie uzyskane przez pracownika za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a jeśli zatrudnienie trwa krócej – za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia. Tak stanowi art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej. W tym wynagrodzeniu, po ustaniu zatrudnienia, uwzględnieniu podlegają składniki wynagrodzenia, od których została pobrana składka na ubezpieczenie chorobowe, bez względu na to czy przysługiwały one, czy też nie za okresy absencji chorobowych.
Przepisy ustawy zasiłkowej określają maksymalną wysokość podstawy wymiaru zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, która nie może być wyższa niż 100% przeciętnego wynagrodzenia (art. 46 ustawy zasiłkowej). Kwotę tę ustala się miesięcznie, poczynając od 3. miesiąca kwartału kalendarzowego, na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego dla celów emerytalnych.
Ulega ona zmianie od 1 grudnia, 1 marca, 1 czerwca, 1 września i nie jest pomniejszana o kwotę odpowiadającą 13,71%. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie, o którym mowa, w I kwartale 2022 r. wyniosło 6.235,22 zł (Mon. Pol. z 2022 r. poz. 469).
Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego w okresie od 1 czerwca do 31 sierpnia 2022 r. nie może być wyższa niż 6.235,22 zł.
Tak jak w trakcie trwania ubezpieczenia chorobowego, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego po ustaniu tego ubezpieczenia nie może być niższa niż gwarantowana najniższa podstawa, która w przypadku zatrudnionego na cały etat równa jest kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę pomniejszonego o kwotę odpowiadającą 13,71% tego wynagrodzenia (art. 45 ust. 1 ustawy zasiłkowej). W 2022 r. kwota najniższej podstawy wymiaru dla pracownika pełnoetatowego wynosi 2.597,33 zł (3.010 zł – 412,67 zł). W przypadku pracownika niepełnoetatowego, kwota ta ulega zmniejszeniu proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy.
Przykład
Z pracownikiem rozwiązano umowę o pracę z dniem 31 maja 2022 r. Osoba ta jest niezdolna do pracy z powodu choroby od 16 maja do 30 czerwca 2022 r. (46 dni). Przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od maja 2021 r. do kwietnia 2022 r. stanowiące podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego za 16 dni maja 2022 r. wyniosło 7.766,10 zł (kwota pomniejszona o składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownika). Stawka dzienna wynagrodzenia chorobowego wynosiła 207,10 zł (7.766,10 zł : 30 = 258,87 zł; 258,87 zł x 80% = 207,10 zł).
Począwszy od 1 czerwca 2022 r. podstawa wymiaru zasiłku chorobowego zostanie przez ZUS ograniczona do kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z I kwartału 2022 r., tj. do kwoty 6.235,22 zł. Stawka dzienna zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia wynosi 166,27 zł (6.235,22 zł : 30 = 207,84 zł; 207,84 zł x 80% = 166,27 zł).
Źródło: gofin.pl, Ubezpieczenia i Prawo Pracy nr 11 (557) z dnia 1.06.2022
