Pracodawca zawarł dwie umowy o pracę z tym samym pracodawcą (jedna umowa na 3/4 etatu, a druga na 1/4 etatu). W ramach umowy na 3/4 etatu praca jest wykonywana w tej samej miejscowości, w której pracownica ma miejsce zamieszkania. Druga umowa jest wykonywana poza jej miejscem zamieszkania (pracownica nie otrzymuje zwrotu za dojazdy ani dodatku za rozłąkę). Praca na podstawie każdej z tych umów polega na wykonywaniu innych czynności. Czy pracodawca powinien stosować podwójne koszty uzyskania przychodów do każdej umowy? Jakie koszty pracownica powinna wykazać w rozliczeniu rocznym?

Pracodawca powinien stosować pracownikowi koszty uzyskania przychodów do każdej z tych umów. Natomiast pracownik w rocznym zeznaniu podatkowym powinien wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości nieprzekraczającej łącznie 5.400 zł.

Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej (art. 22 ust. 2 ustawy o PDOF):

1) wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3.000 zł – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,

2) nie mogą przekroczyć łącznie 4.500 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,

3) wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3.600 zł – w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,

4) nie mogą przekroczyć łącznie 5.400 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (art. 22 ust. 11 ustawy o PDOF).

Przepisu tego oraz dotyczącego kosztów dla „dojeżdżających” nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z powołanych regulacji wynika, że koszty uzyskania przychodów „przysługują” z każdego stosunku pracy. Zatem w sytuacji, gdy pracownika z pracodawcą łączą dwa stosunki pracy (dwie umowy o pracę), pracodawca powinien stosować pracownikowi koszty uzyskania przychodów do każdej z tych umów.

Z kolei w rocznym zeznaniu podatkowym pracownik, o którym mowa w pytaniu, powinien wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości nieprzekraczającej łącznie 5.400 zł. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 9 marca 2022 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.19.2022.1.KS, w której czytamy:

„(…) należy stwierdzić, iż wiążą Panią z pracodawcą dwa stosunki pracy. Jako pracownik w zeznaniu rocznym powinna Pani uwzględnić koszty uzyskania przychodów we właściwej wysokości, tzn. z ograniczeniem wynikającym z art. 22 ust. 2 pkt 2 lub pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)”

Należy zwrócić uwagę, że w omawianym przypadku łączne koszty uzyskania przychodów zastosowane przez płatnika za cały rok podatkowy mogą przekroczyć ww. limit 5.400 zł (koszty podstawowe w wysokości 250 zł × 12 m-cy + koszty dla „dojeżdżających” w wysokości 300 zł × 12 m-cy = 6.600 zł). Oznaczałoby to konieczność dopłaty podatku przez pracownika w ramach rozliczenia rocznego. Od 1 stycznia 2022 r. istnieje jednak możliwość złożenia wniosku przez pracownika o niestosowanie miesięcznych kosztów uzyskania przychodów. Przy czym wniosek taki można złożyć temu pracodawcy, który stosuje koszty podstawowe, tj. wynoszące 250 zł miesięcznie. Pracodawca powinien zaprzestać stosowania tych kosztów najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał wniosek. Wniosek ten składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Projekt ustawy zmieniającej Polski Ład (druk nr 2186) zakłada wprowadzenie możliwości składania wniosków o niestosowanie kosztów uzyskania przychodów również dla osób „dojeżdżających” (tzw. kosztów podwyższonych).

Źródło: gofin.pl, Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno – Finansowych nr 14 (1129) z dnia 10.05.2022